YILLAR ÖNCESİNDEN BİR RÜZGAR ESTİ Bir rüzgar esti, yıllar öncesinden İnegöl'deki evimizin bahçesinden O bahçede erik ağaçları vardı. Asmada salkım salkım üzümler Ve bir dut ağacı. * * * * İki uzun kollu adam Kollarını açsalar ve uğraşsalar, Parmakları birbirine değmezdi. Kalındı dut ağacının gövdesi. * * * * O bahçedeki iki katlı Ahşap bir evde doğdum. Önceleri Serdar'dım. Sonraları Serdar Yıldırım oldum. * * * * Ben on iki yaşındaydım. Yaşı benden büyük Birtakım insanlar tartışıyordu. Atatürk, bu ülke için ne yaptı diyordu. * * * * Ben haykırdım: Atatürk bu vatanı kurtardı. Türkiye Cumhuriyeti'ni kurdu. Şimdi özgür ve bağımsız yaşıyorsan Bunu Atatürk'e borçlusun. * * * * Atatürk'e saygı duymalısın. Devrimlerinin izinden gitmelisin. Atatürk, Atatürk, Atatürk demelisin. Atatürkçülüğün en büyük savunucusu olmalısın. * * * * " Boş versene çocuk sen ya Atatürk senin hayatın olmuş. Sen Atatürk dedikçe Beynin buz tutmuş, kalbin durmuş. " * * * * Ben, hayır, dedim. Beynim buz tutmaz, kalbim durmaz. Ben Atatürk dedikçe Beynim aydınlanır, kalbim hızlı çarpar. * * * * Aradan elli yıl geçti. Doğduğum eve gittim, bahçeye çıktım. Dut ağacı çok büyümüş, güçlenmiş. Kökleri dünyanın tabanına ulaşmış. * * * * Dedim, dut ağacı gibi, Yıllarla benim Atatürk sevgim büyümüş. Kollarımı bir kaldırdım ki, Ellerim bulutları tutarmış. Yazan: Serdar Yıldırım - 19-6-2020